بعد از اولین بازی تیم ملی ایران در جام جهانی بسیاری از مسائل در مورد این تیم مشخص شد و در این بین بعضی موارد آن از همه مشهود تر است، که نا آمادگی بعضی از بازیکنان مطرح تیم، نکته مهم این بازی بود که در بین مردم بیشتر نمود پیدا کرد و باعث شد در کوچه و خیابان حرف های زیادی!!!! در مورد این بازیکنان زده شود که در این مورد مطلبی را عرض میکنم.

در این چند ساله نام علی دایی بیشتر از بازیکنان دیگر در بین محافل فوتبالی برده می شده است که کاری به شایستگی این بازیکن ندارم که در خور چنین جایگاهی بود یا نه؛ اما ای نکته مشهود بود که اگر ایشان مثلا 4 سال پیش از فوتبال خداحافظی می کرد در اوج محبوبیت بوده و میتوانست با این محبوبیت حتی در عرصه های غیر از بازیکن فوتبال نیز از این محبوبیت استفاده کند اما آنقدر با این همه دارایی!! باطمع..... (هرچی میخواهی جایگزین کن) باز هم در فوتبال ماند تا حداقل آن محبوبیت سابق را دیگر نخواهد داشت و بقولی در فوتبال عاقبت به خیر!! نشد.

عین همین واقعه در عالم سیاست نیز رخ داده است البته با ظرائف دیگری!! با اینکه ملت عزیز ایران در مواقع مختلف به بعضی از آقایان جواب منفی داده است اما اینکه باز اسرار دارند  خود را با ترفند های مختلف  به مردم تحمیل کنند و با درست کردن حاشیه های امن ناشی از رسیدن به قدرت(به خاطر وجود شیر بی یال و دمی به نام قوه قضائیه) هر چه که میخواهند به اسم تفکرات نو (بخوانید لیبرالیسم و دموکراسی) براین مردم بار کنند و ساک خود و دور و بری ها راببندند و........(اینقدر در این مورد حرف هست که نگو) و آدم یاد این می افتد که ظاهرا این ها نمیخواهند عاقبت به خیر شوند (تازه: شنیده ای که گفته اند سیاست ما عین دیانت ماست، این یعنی اگر در سیاست رفوزه شوی بعید نیست که در دین هم!! ) و اینطور فهمیده می شود که اگر نیتت در کارها خدایی نباشد به اصطلاح کارت نورانی نباشد این خداست که تو را در خودت و روزمره گی فرو می برد و آنی می فهمی که دیگر دیر شده است. پس تا دیر نشده باید به فکر افتاد و بر اساس تفکر شیعه یاس از رحمت الهی بالاترین گناهان است.